-
Gözlerin Artık Yeşil Değil
Fazla uzun sürdü yolumuzArtık birbirimize katlanamıyoruz.Senin de yorulduğunu görüyorumAma yardımlarımı kabul etmiyorsun.Göz temasından kaçınıyor, aklımı karıştırıyorsunSözlerimi dinlemiyorsun.Kendi sorularına cevap verip beni itiyorsunUzaklaşmak istediğimde bana yine bağırıyorsun. Nefeslerimiz bile yoruluyor artık, bize yetişemiyorlarDurgun hava daha çok baskı yapıyor.Rengi atmış sokaklar çoktan boşalmışKendi ayak seslerimiz toprakta sürünüyor.Neden hiçbir güzel sözüm duyulmuyor? Ah baba ah!Güzel günler daha erken başlayabilecekkenSeninle daha erken tanışabilecekkenHenüz daha yeni yeni karşındayım.Güven bekliyorsun benden, sevgi istiyorsun. Şimdi tekrardan 7 yaşındayım25 yaşındaki bedenimle.Büyüyemiyorum karşında,Bebek gibi hissediyorumYürümeye çalışıyorum hâlâ.
-
Okulun İlk Günü
Bugün okulun ilk günüYazın bittiği gün,Yağmur kokusuyla okul kokusunun günü.Korna sesleri arasında sadece bir gözüm açıkİşe geç kaldığımı fark ediyorum.İşiteceğim azarları düşünüyorum. İstiklal Marşı duyuluyor pencereden.Hemen yanımızdaki okuldaÇocuklar sıraya girmiş olmalı bahçede.Bende eşlik ediyorum sessizce dudaklarımla“Korkma sönmez…” Yastığıma sarılıyorum“Beş dakika daha”Okul zilinin sesi kulaklarımdaBu sefer benim için değil.
-
Ev Hapsi (Housebound)
Ev Hapsi filmi ismi Türkçeye ender doğru çevrilen filmlerden. Hayalet konusunu farklı bir şekilde çeken bir film. Hatta baştaki şüphenizi mantıklı bir şekilde dağıtan bir film. İlk izlediğimde gece uyumak için YouTube’dan açtığım saçma filmlerden çıkacağını düşünmüştüm. Ki genelde bu saçma, senaryosu bilinen, replikleri akmayan filmleri ilerleterek izliyorum. Bazen de uykuya dalmamı sağlıyorlar. Filmlerin bir noktadan sonrasını izleyemiyorum. Normalde gerilim filmleriyle uyumak saçma. Ama korkuya dikkat kesilmek beynimi susturuyor. Genelde radyo tiyatrosu dinlerken bile polisiye ve gerilim türünde dinliyorum. İşsiz günlerimden birinde, evde tıkılı kalmış amaçsız şekilde yatağımda yatarken bu filmi seyretmiştim. Bana ev hapsi verilmemişti ama hareket alanım kısıtlanmış gibi hissediyordum. Bu kısıtlamaya belki ben sebep oldum. Belki şartlar…
Bunları da beğenebilirsiniz
Sandman – Bitmeyen Rüyalarım
Hozier-Dinner and Diatribes – Düşmanı Yenmek
Ginger ve Rosa – Arkadaş Hayalim
-
Ölü Taklidi Yapmak
Ölü taklidi yapmak insanı yaşamdan korur mu? Ölü taklidi yapmak acılardan korur mu? Ben yaşamayı yıllar önce bıraktım. Peki, neden canım acıyor hala? Sabahların özel olduğunu herkes bilir. Erken kalkmaktan bahsetmiyorum. Bahsettiğim sizin uyanık olduğunuz o sessiz anda kimsenin hayallerinize dokunmayacağını düşünmek harika. Kimsenin dinlemediği müzikleri dinlemek, kimsenin düşünmediği hayallere dalmak ve herkesten saklandığını düşünmek harika. Bunun için uykusuz kalmak ve kimi zaman uyku düzeninizi bozmak gerekebilir. Belki bir öğlen uykusuna da ihtiyacınız olacak sonrasında. Beklediğiniz kahvaltıyı yapamayacaksınız ama hayalinizde kızarmış ekmek yemek, kahve içmek o mükemmel güneşi selamlayan sabahları yaşamak var. Ben bu sabahları yaşadığımda güneş doğduktan sonra uykuya dalmaktan nefret etsem de kaçırmak istemiyorum. Belki bir poğaça bir…
Bunları da beğenebilirsiniz
Radyo Tiyatrosu ve Uykusuzluk
Sıkıldım; Laf Sokmalardan, Öfkeden
Tekir Kedi Kim?
-
İntihar Mektubu
Bir gün intihar edersem ardımda intihar mektubu bırakmam. Anlık gelen cesaretimle, durmuş beynimle intihar ederim. Aslında belli bir ders vermek ya da bir şey anlatmak gibi bir derdim yok. O yüzden o mektuba ne yazardım bilmiyorum. Bendeki bu ölme isteği biraz çabalamadan başarılı olmak veya para kazanmak isteyen insanların taleplerine benziyor. Günlük hayatta, yolda insanlarla konuşurken “şimdi intihar etsem nasıl olur?” diye soruyorum içimden. Belki bu sefer korkaklık etmem, başarabilirim. Sonradan karşımdakinin bir sorusu veya aklıma gelen sakat kalma korkusu beni düşüncemden uzaklaştırıyor. Rüyalarımda atladığımı görüyorum. Uyanıyorum. Annemin tepkisini, arkamdan ağlar mıydı onu düşünüyorum. Bir anda gelen, bir anlık bir rahatlama. Sanki yanlışların yükü kalkıyor üstümden. Hiçbir önemi kalmıyor hataların.…
-
Sırada Kabuslar var
Rüyaların hayatımda büyük bir yeri var. Bir dost, bir düşman, bir akraba, bir öğretmen oluyorlar zaman zaman. Geçmişte kalan bir anı kadar gerçek benim için. Zaman zaman hatırladığım ve başıma gelmiş kadar ürperdiğim kabuslar var. Senelerdir her gece rüya görüyorum. Çoğu zaman günlük yaşamdan daha fazla rüyalar beni yoruyor. İnsanlar üstümdeki yorgunluğu anlamıyor. O yüzden rüya görmemeyi dilediğim çok zaman oldu. Denedim de, tabi nasıl denenir bilmiyorum. İlaç kullanmaya çalıştım, düşünmemeye, çalışıp kendimi yormaya ve yatağa yatınca uykuya kolay dalmaya çalıştım. Rüyalar bir deneyim mi tartışılıyor. Sonuçları fiziksel olarak direk etkilemiyor, yaşananlar gerçek olmadığından ve oradaki diğer insanların hayatında deneyim olmadığı için genelde çoğu insan rüyaları umursamaz. Ve belki de…
-
Başkaları Üzerinden Hayatlar
Hayatı başkaları üzerinden yaşıyoruz. Dışarıda bir hayat var ve bunu kaçırıyorum. Sanki rüzgar esiyor ve ben bunu kaçırıyorum. Küçüklüğümden beri yatak odamızın penceresinin baktığı karşı binadaki insanların hayatlarının daha güzel olduğunu düşünürdüm. Bu his arada, kendi hayatımdan memnun olduğum zamanlarda kendini unuttursa da küçücük bir hayal kırıklığı veya pişmanlık yaşadığımda penceremde beni bekliyor. Kimi zaman salonlarındaki ışık, kimi zaman balkonlarındaki sohbet acaba karşı binadaki insanlar bizden daha mı mutlu diye düşündürüyor. Neden insan sürekli başka insanların hayatlarını güzel buluyor? Neden başkaları üzerinden yaşıyoruz? Küçükken, henüz annem ve babam ayrılmadan önce odalarımızda yemek yerdik. Bizde yemek masası yoktu, sofra yoktu. Televizyon yoktu. Yani ablamla bana yoktu. Ama ablamla penceremizden bakardık; onların…
-
Kayıp Şiirler
Annem kayıp şiirler olduğunu söylüyorNe yazıyor o şiirlerde?Nasıl yazmış olabilirim ki annem üzgün gittiklerineTekrar yaratılamaz diyor,Tekrar telaffuz edemem hiçbirini,Tekrar aynı sesleri duyamam. Ben çoktan öldüm belki deDuygularım, hayallerimSeni beni anlatan tüm kelimelerim.Bana ait hiçbir şey kalmadı dünyadaSavaşlarım, kavgalarım hepsi boşa gitti.Yıpranmalarım ve yara almalarımla kaldımTüm insanlar yaşama devam ederken. Bekleyip duruyorumYaşam ilerledikçe daha çok özlem oluyor;Geri gelmeyecek tüm anılara,Unutmaktan korktuğum anılara,Yaşamayı düşündüğüm anılara.Umut da artık hayal oluyor anıların yanında.
