Ölü taklidi yapmak insanı yaşamdan korur mu? Ölü taklidi yapmak acılardan korur mu? Ben yaşamayı yıllar önce bıraktım. Peki, neden canım acıyor hala? Sabahların özel olduğunu herkes bilir. Erken kalkmaktan bahsetmiyorum. Bahsettiğim sizin uyanık olduğunuz o sessiz anda kimsenin hayallerinize dokunmayacağını düşünmek harika. Kimsenin dinlemediği müzikleri dinlemek, kimsenin düşünmediği hayallere dalmak ve herkesten saklandığını düşünmek harika. Bunun için uykusuz kalmak ve kimi zaman uyku düzeninizi bozmak gerekebilir. Belki bir öğlen uykusuna da ihtiyacınız olacak sonrasında. Beklediğiniz kahvaltıyı yapamayacaksınız ama hayalinizde kızarmış ekmek yemek, kahve içmek o mükemmel güneşi selamlayan sabahları yaşamak var. Ben bu sabahları yaşadığımda güneş doğduktan sonra uykuya dalmaktan nefret etsem de kaçırmak istemiyorum.  Belki bir poğaça bir…

Bir gün intihar edersem ardımda intihar mektubu bırakmam. Anlık gelen cesaretimle, durmuş beynimle intihar ederim. Aslında belli bir ders vermek ya da bir şey anlatmak gibi bir derdim yok. O yüzden o mektuba ne yazardım bilmiyorum. Bendeki bu ölme isteği biraz çabalamadan başarılı olmak veya para kazanmak isteyen insanların taleplerine benziyor. Günlük hayatta, yolda insanlarla konuşurken “şimdi intihar etsem nasıl olur?” diye soruyorum içimden. Belki bu sefer korkaklık etmem, başarabilirim. Sonradan karşımdakinin bir sorusu veya aklıma gelen sakat kalma korkusu beni düşüncemden uzaklaştırıyor. Rüyalarımda atladığımı görüyorum. Uyanıyorum. Annemin tepkisini, arkamdan ağlar mıydı onu düşünüyorum. Bir anda gelen, bir anlık bir rahatlama. Sanki yanlışların yükü kalkıyor üstümden. Hiçbir önemi kalmıyor hataların.…

Kelebek tırtıl olduğu zamanları hatırlıyor mu? Kozasından çıktıktan sonra ömrünün kısa olacağını biliyor mu? Tırtıl kelebeklere bakıp imreniyor mu, büyümek isteyen çocuklar gibi? Kelebek tırtıla bakıp kozasından çıktığına pişman oluyor mu? Dahası kelebek büyümüş olmanın yükünü hissederek tırtıl anlarını özlüyor mu? Belki de hiçbirini hatırlamıyor. Düşünmüyor bile. Kozadan çıkma anını hatırlamak kötü olurdu. Annem doğa bir şekilde o anları bize hatırlatmıyor dedi. Ben bebekliğimi hatırlamıyorum. Öyle bir dönüşüm yaşasaydım belki bu acı verici olabilirdi. Değiştiğimi düşünüyorum. İyi anlamda olabilir. Kötü değişimler de olabilir. Hoşuma gitmeyen duygularım da oldu. Aslında bana zarar veren duygular bunlar. Ama her şekilde şimdiki halim daha kırılgan ve hassas olsa da çocuk Candan’a hatta ergen Candan’a…

Sıkıldım; son zamanlarda artan boşluğumdan ve endişelerimden. Kurtulmaya çalışıyorum ama bu bedensel bir rahatsızlığım gibi sürekli kendini hissettiriyor. Biliyorum blog konusunda iyi değilim ve okuyan biri olduğunu da düşünmüyorum. Ama hayali bile olsa birilerine ulaşmış gibi düşünmek anlık olarak rahatlatıyor. Gökyüzü gibi burası; kimlerle aynı yıldızlara, Ay’a, Güneş’e baktığımı bilmesem de orda ve düşüncelerim süzülüyor. Düşüncelerimin ferah ve ilham verici bir tarafı da yok. Kimseye tavsiye vermek gibi bir niyetim de yok. Hatta benim tavsiyeye ihtiyacım var sanki. Uyumak, endişelenmeyi kesmek, güvenmek ve kendimi sevmek için. Artık kendimi zorlamak istemiyorum hiçbir şey için. Hayat boyu zorlandım diyerek abartmak istemiyorum. Borç ve bedel gibi kavramlarla yaşam hakkı almaya çalışmaktan sıkıldım. Standart…