Melankoli Deniyormuş Benimkine

“Melankoli deniyormuş benimkine
Doktor teşhisi koymuş.
Yıllardır sığındığım duygu buymuş
Özlem, keder, suçluluk karışıkmış.”

Fazla kafa yorar, yoksul hissettirir.
Yalan söylendiğini anlar, kimseye güvenmez.
Şarkı söyler, kendine sarılır.
Ağlar, iç çeker.

Gün sonunda yatakta yalnız
Gün başlarken kalabalıkta yalnız.
Yalnız hayalleri yaşar kafasının içinde,
Hareket etmeyen bedeninde.
Koşar yeşil çimenlerde
Şarkı söyler sahnede.

Yol boyu düşünür “daha iyi olabilir miydi?”
Aydınlık gün, yüzünü gizlemiyor.
Kimi zaman gözleri doluyor
Kabalıkta, gürültüde.
Oysa o doktora gidiyor
Doktor teşhisi koyuyor.
“Melankoli deniyormuş benimkine”