Sandman – Bitmeyen Rüyalarım

Sandman her gece beni rahatsız ediyor. Öyle ki bazı geceler uyumak istemiyorum. Korkuyorum çünkü rüya göreceğimi biliyorum.

Son bir yıldır neredeyse her uyuduğumda rüya görüyorum. Bu rüyalar kırlarda koştuğum güzel rüyalar değil. Ya bir canavar veya evime giren bir yabancıyla ilgili korku filmi senaryoları olan kabuslar oluyor. Ya da günlük sıkıntılardan birini çözmeye çalışıyorum. İşten çıkmadan öncede sürekli işte olan sorunları rüyalarımda görürdüm. O kadar orayla birlikte yaşardım ki kendi kişisel sorunlarım arasında olurlardı. Kendimle ilgili hoşlanmadığım özelliklerden biri bu. Hep gece uykusunun iyi olduğunu söylerler. Ama uyku düzenini kurmaya çalıştığım denemelerde fark ettim ki ne kadar düzenli ve gece uyusam da bazen düzensiz uyuduğumun zamanlardan daha çok gözlerim şişiyor. Sonra bunun rüya görmemle ilgili olduğunu fark ettim. Çünkü rüya görmeden uyuduğumda başım ağrımıyor, gözlerim şişmiyor, yorgun hissetmiyorum. Rüya görmek beynimi, bedenimi gerçek yaşamdan daha çok yoruyor. Sanki rüya görürken gözlerim hareket ediyor ve açık olduğu zamandan daha çok yoruluyor.

Rüyayla ilgili video, yazılarda sürekli “rüyaları nasıl kontrol ederiz? Nasıl rüya görürüz?” diye sorular var. Kimse nasıl rüya görmeden uyuyabileceğimizi söylemiyor. Rüya görmek güzel ama çok yoruluyorum. Ve bu yorgunluğumu diğer insanlar anlamıyor. Rüyaların rem uykusu sırasında olduğunu ve rem uykusunda gözlerim hareket ettiğini duymuşunuzdur. Bende bu araştırmaları yaparken Youtube videoları arasında Sandman dizisi hakkında videolar gördüm. Normalde çok merak etmediğim ve abarttıklarını düşündüğümden hiç Netflix‘den seyretmedim. Ama farkına varmadan videolarını seyrederken buldum kendimi. Ama şunu söylemem gerek izlediğim bir animasyon kısa filmden ve bir Metallica şarkısını hatırlamamdan sonra izlemek istedim.

Tekrar izleyecek kadar bayılmasam da benim sevebileceğim ve 3 bölümden fazla seyredebildiğim bir dizi olmuş. Dizileri gelende sevmem. Kötü bir filme bir parça katlanabiliyorum ama sürekli bir hikayede kalmak bana göre değil. Zaten o yüzden şuan bir seri macera kitabı okuyor olmam benim gibi odaklanma sorunu yaşayan biri için mutluluk verici. Özellikle dizinin son bölümü kedilerden dolayı bana daha çekici geldi. Fakat sadece bu bölüm değil sezonun diğer bölümleri de çoğu zaman farklı bir tedirginlik hissettirdi bana. Belki rüya ve çocuk temasından belki de izlediğim zamanki ruh halimden. Rüya Lordu Sandman kendisinden çalınan araçlarını topladıktan sonra sanki amacı kalmamış gibi boşluğa düşer. Bende istediğime ulaşmış ama rahat hissetmiyordum. Kimi bölümdeki insanların yalancılığına kimi bölümdeki bencilliğine eleştiri yapılıyordu. Birçok dizide bunun yapıldığının farkındayım. Ama bu dizideki karanlık ve rüya teması durumu daha çekici yaptı benim gözümde. Hatta çoğu bölüm tek başına kısa film olabilecek senaryo ve konuya sahip; Lokanta ve mısır gevreği bölümü gibi.

Eski bir stop-motion kısa filmini gördüm. Filmde seslerden korkan ve uyuyamayan bir çocuk vardı. Çocuğunu uyumasını bekleyen ve bunun için gözlerine kum serpen kafası garip bir hilal şekliyle birleşmiş Sandman vardı. Yorumlarına baktığımda bundan gerçekten zamanında korkan çocuklar olduğunu okudum. Filmin sonunda çocuğun gözlerini çaldığını ve yavru kuşlar gibi ağızları açık bekleyen kendi çocuklarına yedirdiğini gördüm. Evet, bende korktum. Hele karanlıkta yorganın altında ve Sandman videoları arasında kaybolmuşken bende korktum. Hikayelerden ve filmden dolayı Sandman karakterinin kötü bir karakter olduğunu düşündüm. Ama diziye baktığım zaman kumla insanların uyumasını sağlayan ve onların rüyalarını kontrol eden Rüya Lordu ayrı, insanların gözlerini yemekten hoşlanan karakter ayrı yapılmış. Bizim kültürümüzde olmayan bir hikaye bu o yüzden gerçeği nedir, dizinin uyarlandığı çizgi roman çizerlerin kendi hayal gücü mü bilmiyorum.

Sandman dizisiyle Metallica Enter Sandman klibi artık daha anlamlı

Sandman hikayesi ve stop motion filmden sonra aklıma Metallica grubunun Enter Sandman şarkısı geldi. Klipte uyumadan önce dua eden ve yatakta çırpınan çocuk, şarkı sözünde Sandman ile ilgili seçilen kelimeler artık bana daha anlamlı geliyor. Aslında diziyi gözümde yükselten bu şarkı oldu. Tabi dizi veya çizgi roman yine söylüyorum asıl hikaye gibi bakmıyor olabilir. Göz yiyen ve kumla uykuya damlamazı sağlayan karakteri iki özelliğiyle birlikte tek karakter ve hep korkutucu öcü benzeri bir varlık sanmıştım.

Sandman son bölüm- Kedinin rüyası ve ilham

Sandman son bölümünün ritmi sezon için farklı ve güzeldi. Son bölüm kendi içinde ikiye ayrılıyor ve iki hikaye anlatıyor. İlk baştaki animasyon kedinin rüyası bölümünde “bin kedi aynı rüyayı görürse rüyalarımız gerçek olacak” sözü inancın gücünü çocuk masallarındaki gibi anlatmış. Çocukları saf kan olmadığı için sahibi tarafından alınıp öldürülen anne kedi bir arayışa giriyor. Rüyalardaki bilge bir kedi ona olması gerekeni, yapması gerekeni anlatıyor. Anne kedi her sokaktaki kedilere bu bilgileri yayıyor. Bir inanan olursa bile gerçek olabilecek rüyalar için çabalıyor. Bin kedi bir araya gelip aynı rüyayı görürsek, rüya gerçek olacak.

Son sahnede anne kedinin “atalarımız insanlardan üstündü” anlatımlarını rüyasında gören yavru kedi seyirciyi umutlandırıyor. Bu yavru kedinin o kadar dinleyen kedi arasında gerçekten inandığını gösteriyor. Aslında bu Ölü Ozanlar Derneği filminin son sahnesi gibi. Sınıftaki her öğrenci olmasa da birilerinin zihniyeti iyileşti.

Sonraki bölüm, baştaki bölümden bağımsız olarak ilham sıkıntısı çeken bir yazarla ilgili. Yazarın bir değiş tokuşla ele geçirdiği Zeus’un kızı ona kitabını yazabilmesi için ilham verir. Ama söz verdiği gibi onu serbest bırakmaz. Sonrasında yazmaya devam edebilmek ve ünü, alkışları için esaretine devam eder. Kadının yardım dilemesiyle Rüya Lordu Morpheus, yazara bitmek tükenmez fikirlerin gelmesini sağlar. Adam kürsüde fikirlerini sıralarken sesli bir şekilde “aha ben!” dedim. Bu bir övünme değil. Yaşadığımın ne kadar acı verici ve bir ceza gibi olduğunu yeniden hatırladım. Gerekli, mantıklı, faydalı veya eşsiz olduklarını söylemiyorum düşüncelerimin. Ben bu kabusu hep yaşıyorum. Sanki Sandman bana da aynı zulmü yapıyor gibi. Beynimi durduramıyor olmak çok yorucu. Rüyalarımda bile düşünüyorum. Ve benim vazgeçmem gereken bir ilhamım da yok.