Rüyaların hayatımda büyük bir yeri var. Bir dost, bir düşman, bir akraba, bir öğretmen oluyorlar zaman zaman. Geçmişte kalan bir anı kadar gerçek benim için. Zaman zaman hatırladığım ve başıma gelmiş kadar ürperdiğim kabuslar var. Senelerdir her gece rüya görüyorum. Çoğu zaman günlük yaşamdan daha fazla rüyalar beni yoruyor. İnsanlar üstümdeki yorgunluğu anlamıyor. O yüzden rüya görmemeyi dilediğim çok zaman oldu. Denedim de, tabi nasıl denenir bilmiyorum. İlaç kullanmaya çalıştım, düşünmemeye, çalışıp kendimi yormaya ve yatağa yatınca uykuya kolay dalmaya çalıştım. Rüyalar bir deneyim mi tartışılıyor. Sonuçları fiziksel olarak direk etkilemiyor, yaşananlar gerçek olmadığından ve oradaki diğer insanların hayatında deneyim olmadığı için genelde çoğu insan rüyaları umursamaz. Ve belki de…

Hayatı başkaları üzerinden yaşıyoruz. Dışarıda bir hayat var ve bunu kaçırıyorum. Sanki rüzgar esiyor ve ben bunu kaçırıyorum. Küçüklüğümden beri yatak odamızın penceresinin baktığı karşı binadaki insanların hayatlarının daha güzel olduğunu düşünürdüm. Bu his arada, kendi hayatımdan memnun olduğum zamanlarda kendini unuttursa da küçücük bir hayal kırıklığı veya pişmanlık yaşadığımda penceremde beni bekliyor. Kimi zaman salonlarındaki ışık, kimi zaman balkonlarındaki sohbet acaba karşı binadaki insanlar bizden daha mı mutlu diye düşündürüyor. Neden insan sürekli başka insanların hayatlarını güzel buluyor? Neden başkaları üzerinden yaşıyoruz? Küçükken, henüz annem ve babam ayrılmadan önce odalarımızda yemek yerdik. Bizde yemek masası yoktu, sofra yoktu. Televizyon yoktu. Yani ablamla bana yoktu. Ama ablamla penceremizden bakardık; onların…

Radyo tiyatrosu dinleyen birçok insan bilir, Uyumak için radyo tiyatrosu dinlemek harika bir yoldur. Keşfettiğimden beri birçok radyo tiyatrosu dinledim Youtube üzerinden. Kitap okumanın yanında zihninizde görüntüler oluşmasını sağlayan seslendirmeler, sadece sesle ortamı, havayı hissettiren radyo tiyatrosu bambaşka oluyor. Youtube kanallarında radyo tiyatrosu dinlerken yorumlarda da görüyorum ve benim de başıma geldi;  sonunu dinleyemeden sürekli her dinleyişinde aynı yerde uykuya dalan insanlar var. Her dinleyişinizde sıcaklık ve güven hissettiren bir radyo tiyatrosu bulmak güzel oluyor. Kimi zaman dizi veya film izlemekten bile daha güzel. İki yıllık önlisans okuduğum zamanları hatırlıyorum; ilk hafta belki bunu asla beceremeyeceğimi düşündüm. Lisede beni yakalamış olan bunalımlarım, uykusuzluk yurt yatağında artmaya başladı. Uzun bir süre…

İnsanların hayatlarını değiştiren dönüm noktaları var. Belki iyi belki kötü. Bazen bir hata bazen bir başarı. Bazen bu değişimler amaçlarımızı, hayata bakışımızı ve sonrasında kararlarımızı etkiler. Dönüm noktaları bazen sizin seçmediğiniz bir yol olurken bazen sadece başlangıcı seçtiğiniz bir yol oluyor. Bu yolda çoğu zaman başımıza kötü olaylar gelir. Dersler kötü gider, arkadaşınız sizi terk eder, babanız size sırtını döner, işten kovulursunuz ve tekrar emeklemeye başlarsınız. Bazen de hiç planda yokken biriyle tanışırsınız, arkadaşınız olur, karşınıza bir kedi çıkar, hayaller için karakterleriniz olur. Genelde filmler bu anları bize gösterir. Sıradan akışında giden bir hayata gelen kötü ya da iyi olayları seyrederiz. Dönüm noktaları bekleriz. Benim için bu dönüm noktaları ayrı…